Als ik aan het afgelopen schooljaar denk, de periode dat jij interim directeur was, komt het volgende beeld bij mij boven: dat van een gehavend schip. Op een afstand is het een mooi en statig schip, dat heldhaftig dobbert in een kalme zee.
Maar als je dichtbij kijkt, zie je slijtage, onderdelen die kapot zijn, zelfs zeilen die gescheurd zijn door recentelijke, zware stormen. De matrozen op het schip werken hard, maar weinig gecoördineerd. Daardoor worden nogal wat gebreken niet gerepareerd. Er wordt flink gepoetst, maar daarmee dicht je niet de gaten in de zeilen!
Ongeveer op dat moment stap jij aan boord van het schip. Je hebt je vrijwillig gemeld en bent met een speciale missie naar dit schip toegebracht. Je inventariseert met een snelle blik de schade. Je hoort de verhalen van misère, verschrikkelijke stormen en ondeugdelijke kapiteins van de matrozen. Met veel aandacht en mildheid breng je ze tot rust. Voor even, want vanuit je ooghoek zie je in de verte een behoorlijke storm naderen (help, de inspectie…). Precies de ingrediënten die jij nodig hebt: snel analyseren en doeltreffend en efficiënt handelen. Wat is er nodig om deze storm niet alleen goed te doorstaan, maar daarna ook direct weg te kunnen varen en het liefst ook nog een heel eind op koers? In dezelfde tijd kan je de matrozen stuk voor stuk leren kennen, in hun zijn, denken en doen. Handig voor rustiger perioden. Zo heb je over alle onderdelen; het schip, het materieel, de matrozen, de handel, de koers, zicht.
En dat heb jij! Respect!
Al met al was het met tijden een woelige vaart, voor de één wat avontuurlijker dan voor de ander.
Mij heb je bijgebracht als matroos te vertrouwen op wat ik kan, te geloven in wat ik doe, te delen wat ik denk en hier en daar zelfs standvastig de koers te bepalen. Dat houd ik vast!
Mieke de Wit
